Niezwykle interesującego odkrycia bezchlorofilowej rośliny dokonał leśniczy Ryszard Kotliński, który przemierzając jedną z najczęściej przez siebie uczęszczanych dróg na terenie leśnictwa zauważył „dziwną, białą roślinę".

          Z powodu pierwszego, udokumentowanego stwierdzenia nieznanej dotychczas rośliny na terenie Nadleśnictwa Miradz leśnicy poprosili o konsultację naukową dra hab. Juliana Chmiela prof. UAM z Zakładu Taksonomii Roślin w Poznaniu. Po wizycie terenowej profesor oznaczył białą roślinę jako kruszczyka szerokolistnego Epipactis latifolia (= E. helleborine).

         Pomimo dużej morfologicznej zmienności jaką wykazują storczyki z rodzaju Epipactis sp. to występowanie form albinotycznych jest zjawiskiem bardzo rzadkim i niewątpliwie godnym uwagi. Dotyczy to także najliczniej występującego w Europie kruszczyka szerokolistnego.

Bezchlorofilowe formy storczyków nie przeprowadzają procesu fotosyntezy i są zależne od symbiotycznych grzybów z kilku grup taksonomicznych.

     Bezchlorofilowe formy storczyków nie przeprowadzają procesu fotosyntezy i są zależne od symbiotycznych grzybów z kilku grup taksonomicznych. Składników pokarmowych, także węgla dostarczają takim storczykom szczególnie trufle z rodzaju Tuber sp. Niektóre osobniki albinotycznych kruszczyków mogą wytworzyć niewielką ilość chlorofilu i wówczas ich uzależnienie od grzybów nieco maleje, ale tylko w krótkim okresie występowania części nadziemnej rośliny.

          Biały kruszczyk z leśnictwa Młyny wyrósł wśród liściastej ścioły w bardzo zacienionym miejscu (pod baldachimem 58 letnich buków II piętra) na siedlisku lasu świeżego. O zacienieniu tego stanowiska świadczy również fakt, że rośnie tam bardzo niewiele egzemplarzy niepożądanego w naszych lasach niecierpka drobnokwiatowego Impatiens parviflora, którego liczne i bujne płaty pojawiają się w sąsiadujących, bardziej naświetlonych miejscach. Literatura podaje, że albinotyczne formy storczyków są bardzo wrażliwe na bezpośrednie oddziaływanie światła słonecznego, które może spowodować „spalenie" rośliny na długo przed jej zakwitnięciem. Dla porównania warto zaznaczyć, że w leśnictwie Młyny stanowiska tradycyjnych, zielonych kruszczyków tego gatunku znajdują się w odległości ok. 450 – 500 od białego egzemplarza. W przeciwieństwie do niego rosną jednak w stosunkowo jasnych lasach jakimi są ciepłolubne dąbrowy (chronione siedliska przyrodnicze na obszarach Natura 2000).

          Na zakończenie należy zaznaczyć, że wszystkie kruszczyki z rodzaju Epipactis sp. podlegają ścisłej ochronie prawnej na mocy Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 5 stycznia 2012 roku w sprawie ochrony gatunkowej roślin.